Dzisiejsza czerwcowa niedziela w życiu naszej Kokoszyckiej wspólnoty parafialnej zapisze się niezwykle ważnym wydarzeniem w jej historii. Oto podczas Sumy o godz. 10.30 uroczyście wprowadzimy do naszej świątyni relikwie Świętego Ojca Pio. Staje się to dokładnie w 11 rocznicę kanonizacji św. Ojca Pio przez papieża Jana Pawła II na placu Świętego Piotra w Watykanie 16 czerwca 2002 roku.

Nasza parafia otrzymała relikwie w listopadzie 2012 roku z San Giovani Rotondo, czyli z miejsca życia i posługiwania kapłańskiego tego wielkiego Świętego. Są one także widzialnym owocem parafialnej pielgrzymki do Włoch, którą odbyliśmy w czerwcu 2011 roku. Właśnie podczas wizyty w San Giovani Rotondo złożyliśmy prośbę o przekazanie naszej parafii relikwii św. Ojca Pio. Po ponad roku oczekiwania nadeszła radosna wiadomość, że nasza prośba została rozpatrzona pozytywnie i władze Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów przekazały nam relikwie drugiego stopnia - spory skrawek bandaża, używanego przez Świętego do opatrzenia rany stygmatów.

Na ten wielki dar dla Kokoszyc trzeba było przygotować godne miejsce w kościele parafialnym. Wtedy też powstał pomysł, by do celów kultu św. o. Pio przysposobić kaplicę z tyłu kościoła. W tym celu wykonane zostały gruntowne prace remontowe tego miejsca. By kaplica „Świętego Ojca Pio” – bo taką będzie od dziś nosiła nazwę – była ogólnie dostępna, wybite zostało wejście do niej od strony głównych drzwi. W ten sposób każdy, kto będzie się miał ochotę pomodlić, będzie mógł bez przeszkód wejść do kaplicy nawet kiedy szklane drzwi kościoła  byłyby zamknięte. Sama kaplica otrzymała też nowe tynki, podświetlenie i posadzkę. Na centralnej ścianie kaplicy znalazło się miejsce na relikwiarz z relikwiami św. Ojca Pio. Jest to kompozycja specjalnie wykonanego witraża z podobizną Świętego i szklanej gabloty (relikwiarum), w której od dziś znajdować się będą wprowadzone relikwie. Witraż i relikwiarum wykonała Pracownia Witraży p. Krzysztofa Gryksy z Bierunia. Po przeciwnej stronie znajduje się krzyż pasyjny, który został także specjalnie zamówiony do naszej nowej kaplicy i wyrzeźbiony ręcznie w Pracowni Snycerskiej Andrzeja Burkota w Górkach Wielkich. Dziękujemy za te piękne dzieła!

Na wyposażenie kaplicy składają się także: tablica pamięci mieszkańców Kokoszyc ofiar II wojny światowej oraz zmuszająca do refleksji i zadumy figura Jezusa Frasobliwego, ustawiona w oknie witrażowym. Całość dopełnią klęczniki do prywatnej modlitwy. Chcemy, aby w przygotowanej kaplicy „żywa” była pamięć o naszych zmarłych, dlatego też pod tablicą pamięci wystawiona zostanie księga zmarłych, w której na pojedynczych stronach obejmujących jeden dzień roku, są wypisani nasi zmarli parafianie. Docelowo będzie ustawiony świecznik, by można było zapalić za swoich zmarłych tzw. „światełko pamięci”.

Kult relikwii świętych spotykamy już u samych początków chrześcijaństwa. Początkowo odnosił się on wyłącznie do relikwii męczenników, ponieważ tylko im oddawana była cześć jako świętym. Jednakże już w oparciu o kult pierwszych męczenników Kościoła znajdujemy znaczące świadectwo, którego wartość pozostaje aktualna do dzisiaj. Pochodzący z II wieku „List Kościoła w Smyrnie o śmierci św. Polikarpa” mówi o trzech powodach przechowywania relikwii świętych:

• mają one uświęcać miejsce, w którym spoczywają,
• mają pobudzać do czci ich osoby,
• mają zachęcać wiernych do życia na wzór świętych, włącznie z męczeństwem, gdy zajdzie taka potrzeba.

Z czasem Kościół dalej pogłębiał rozumienie znaczenia relikwii dla życia chrześcijańskiego. Wskazywano na łączność świętych, którzy oglądają Boga twarzą w twarz, ze swoimi relikwiami. Rosło też przekonanie, że w relikwiach jest pewna moc i kto się ich dotknie dostąpi jakiejś łaski albo cudu. Myśl tę sprecyzował Sobór Trydencki, nie odrzucając jej, ale też broniąc się przed wejściem na drogę magicznego traktowania relikwii jako swego rodzaju amuletu. W swoim zaleceniu Sobór orzekł, że relikwiom należy się cześć, co przynosi wiernym pożytek. W uzasadnieniu mówi się o tym, że ciała świętych były świątyniami Ducha Świętego i żył w nich Chrystus. Oni dostąpią też czci w zmartwychwstaniu. Święci podczas swego ziemskiego życia żyli w ścisłej jedności z Chrystusem i łączność ta trwa po przekroczeniu bramy śmierci. Przez ich wstawiennictwo Bóg dokonuje niejednego cudu, najczęściej w miejscu, gdzie przechowywane są święte relikwie. Taki cud jest zawsze znakiem miłości i miłosierdzia samego Boga.

Dzisiaj Kościół w dużej mierze pozostawia kult oddawany relikwiom prywatnej pobożności wiernych, podkreślając, że można czcić tylko te relikwie, których autentyczność jest potwierdzona przez władze Kościoła. Zarazem też spotyka się coraz liczniejsze nabożeństwa wspólnotowe związane z osobą świętego, których jednym z elementów jest uroczyste oddanie czci relikwiom, np. poprzez ucałowanie.

O. Pio w 1947 roku, odpowiadając na apel papieża Piusa XII o modlitwę za Kościół zainicjował grupy modlitwy. Obecnie na świecie działa ponad 2500 grup w ponad 35 krajach, a w Polsce jest ich ponad 170. Grupy  skupiają ok. pół miliona osób. W związku z tym, że nasza parafia cieszy się z obecności relikwii świętego z Pietrelciny, powstała inicjatywa utworzenia takiej grupy modlitewnej. Chętnych prosimy o zapisy w zakrystii i po wakacjach odbędzie się pierwsze spotkanie.

Zachęcam już dziś do korzystania z kaplicy. Wypraszajmy łaski za wstawiennictwem św. O. Pio i módlmy się za siebie i naszych zmarłych. Oddawajmy cześć relikwiom, które mamy u siebie! Korzystajmy z tego dobrodziejstwa! Przychodźmy na chwilę osobistej modlitwy! Otwierajmy swoje serca przed naszymi orędownikami w niebie i prośmy ich z ufnością o cud. To, że zamieszkał pośród nas to niejako realizacja jego marzeń: ze szczególną troską zwracał się do ludzi starszych i chorych i zawsze chciał  być jak najbliżej z wiernymi. Teraz mamy taką możliwość! On zostanie już z nami na zawsze w naszej świątyni. Przychodźmy więc chętnie do niego by  „przytulać się” w żarliwej modlitwie do znaku jego obecności w relikwiach świętych i z ufnością prośmy Go o wstawiennictwo u Boga.

Nie ustawaj nigdy w modlitwie. Jest ona istotą życia chrześcijańskiego. Ona zadaje gwałt Sercu Bożemu i wyjednuje potrzebne łaski. Bez modlitwy chrześcijanin byłby jak roślina pozbawiona powietrza i słońca. (o. Pio)