KOMUNIKAT METROPOLITY KATOWICKIEGO PRZED WIELKIM POSTEM 2020
Drodzy Diecezjanie,
Drodzy Diecezjanie,
W najbliższą środę obrzędem posypania głów popiołem rozpoczniemy czterdziestodniowy okres Wielkiego Postu. To szczególny czas pokuty i refleksji nad własnym życiem w duchu ewangelicznych słów Chrystusa: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15). Zachęcam do podejmowania uczynków pokutnych – postu, modlitwy i jałmużny oraz do udziału w wielkopostnych nabożeństwach Drogi Krzyżowej i Gorzkich Żali.
Początek Wielkiego Postu w Kościele katowickim naznaczony będzie kilkoma wydarzeniami, na które chciałbym zwrócić waszą uwagę.
1. W czwartek 27 lutego o godz. 18-tej sprawowana będzie w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach Msza św. o beatyfikację sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego. W tym roku przypada 33. rocznica śmierci tego górnośląskiego duszpasterza, teologa, gorliwego krzewiciela nauki Soboru Watykańskiego II, założyciela Ruchu Światło-Życie. Do udziału w tej Eucharystii zapraszam w sposób szczególny moderatorów, animatorów i członków Ruchu; młodych, dorosłych oraz rodziny Domowego Kościoła. Diecezjan proszę o modlitwę o rychłą beatyfikację.
2. W piątek 28 lutego będziemy obchodzić dzień modlitwy i pokuty za grzech wykorzystywania seksualnego małoletnich. Zachęcam do włączenia się w modlitwę zranionego Kościoła, poprzez udział w nabożeństwie Drogi Krzyżowej, odprawianej w tym dniu w każdej parafii oraz poprzez indywidulany post i modlitwę.
3. W najbliższą sobotę 29 lutego, o godz. 10-tej w kościele Wniebowzięcia NMP w Radlinie-Biertułtowach odbędą się święcenia diakonatu, których udzielę trzem akolitom naszego Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego. Do udziału w liturgii święceń zapraszam wiernych z parafii dekanatu Niedobczyce, szczególnie młodzież oraz służbę liturgiczną z opiekunami. Wszystkich diecezjan proszę o modlitwę w intencji przyszłych diakonów oraz o łaskę nowych powołań do kapłaństwa.
4. Przed nami 100. rocznica urodzin św. Jana Pawła II. Już teraz zapraszam Was do udziału w Narodowej Pielgrzymce do Rzymu, której centralnym wydarzeniem będzie Msza św. celebrowana przez papieża Franciszka 17 maja br. o godz. 10-tej. Do wspólnego pielgrzymowania włączy się Archidiecezja Katowicka. Szczegółowe informacje o pielgrzymce przekazano już duszpasterzom.
Wszystkim uczestnikom niedzielnej Eucharystii życzę owocnego przeżycia Wielkiego Postu i udzielam pasterskiego błogosławieństwa: W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego!
Wszystkim uczestnikom niedzielnej Eucharystii życzę owocnego przeżycia Wielkiego Postu i udzielam pasterskiego błogosławieństwa: W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego!
† Wiktor Skworc
ARCYBISKUP METROPOLITA
KATOWICKI
VA I – 10/20
Katowice, 19 lutego 2020 r.
ARCYBISKUP METROPOLITA
KATOWICKI
VA I – 10/20
Katowice, 19 lutego 2020 r.
List prymasa Polski przygotowujący do beatyfikacji
Czcigodnego Sługi Bożego kardynała Stefana Wyszyńskiego
ZWIASTUN DOBREJ NOWINY, ŚWIADEK CHRYSTUSA UKRZYŻOWANEGO,
Czcigodnego Sługi Bożego kardynała Stefana Wyszyńskiego
ZWIASTUN DOBREJ NOWINY, ŚWIADEK CHRYSTUSA UKRZYŻOWANEGO,
ORĘDOWNIK PRAWDY I WOLNOŚCI.
Umiłowani Siostry i Bracia,
W tekstach Pisma Świętego czytanych podczas dzisiejszej niedzielnej Eucharystii mowa jest o dwóch niezwykle ważnych i cennych darach, jakie otrzymujemy od Boga. Są nimi sól i światło. Jedno i drugie jest niezbędne dla życia człowieka i przyrody, która go ota-cza. Sól przecież nadaje smak pokarmom i zachowuje je przed zepsuciem, światło natomiast ogrzewa i oświeca. Słowo Boże zwraca jednak naszą uwagę na głębsze znaczenie tych darów. Obraz soli i światła to nauka jaką otrzymuje każdy z nas od Chrystusa. Jako Jego uczniowie nosimy w sobie jej niepowtarzalny „smak”. Naszym zaś zadaniem jest to, by nie zatrzymy-wać Chrystusowej nauki dla siebie, ale należy przenosić ją tam, gdzie życie utraciło swój smak i panuje ciemność. Dlatego tak ważne jest nasze codzienne zaangażowanie w głoszenie Ewangelii i dawanie o niej świadectwa, wówczas światło słowa Bożego, które w sobie nosi-my, zabłyśnie w ciemnościach (Iz 58,10) i będzie świeciło wszystkim, którzy są w domu (Mt 5,15).
Solą ziemi i światłem świata był i ciągle jest Sługa Boży, kardynał Stefan Wyszyński. Możemy o nim powiedzieć, tak jak św. Paweł o sobie mówił mieszkańcom Koryntu, że nie przybył, aby błyszczeć słowem i mądrością, ale głosić Boże słowo, nie znał niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego, stawał przed ludźmi w słabości i bojaźni, by uka-zywać moc Bożą (por. 1Kor 2,1-5). Siedemdziesiąt jeden lat temu, w święto Ofiarowania Pańskiego, 2 lutego 1949 roku, prymas Polski Stefan Wyszyński stanął z wielkim drżeniem (1Kor 2,3), a jednocześnie z pokorą i dumą przed podwojami „prastarej, płodnej matki ko-ściołów polskich, bazyliki prymasowskiej”, by odbyć ingres do gnieźnieńskiej katedry. Czte-ry dni później, 6 lutego, uczynił to samo w stolicy Polski. W liście pasterskim na tą uroczy-stość napisał, że „ze czcią wielką i z religijnym namaszczeniem” stawia „swe stopy na war-szawskim bruku (…) obmytym krwią ofiarną najlepszych, bohaterskich dzieci tego wspania-łego miasta” (02.02.1949 r.).
Wracamy dziś pamięcią do tych dwóch ingresów prymasa Polski, ponieważ przypo-minają one, że jego pasterska posługa w naszej Ojczyźnie była niczym sól i światło, bo dawa-ła ludziom smak wiary na godne życie dzieci Bożych i wlewała nadzieję w niejedno ludzkie serce, w którym zgasła ufność. Kiedy prymas Stefan Wyszyński obejmował biskupie stolice w Gnieźnie i Warszawie, wypowiedział program swojej posługi. W liście na dzień ingresu pisał: „Nie przychodzę jako nieprzyjazny człowiek, ale jako zwiastun Dobrej Nowiny! Idę przepowiadać Wam Chrystusa ukrzyżowanego (…). Idę, by zwiastować Wam Ojca, który jest w niebie, (…) by głosić Wam miłość, pokój i dobro, by wszczepiać w dusze Wasze nowe życie łaski Bożej, by serca otuchą krzepić” (02.02.1949 r.).
Dzisiaj, kiedy spoglądamy z perspektywy czasu na jego ponad trzydziestoletnią pry-masowską posługę, kiedy oczekujemy na czerwcowy dzień jego beatyfikacji, z przekonaniem możemy powiedzieć, że nakreślone zadania wypełnił. Nie sposób wymienić wszystkich Jego dokonań, ale warto zwrócić uwagę na niektóre z nich, a zwłaszcza na słowa wypowiedziane przez niego u początku prymasowskiej posługi, które wiernie realizował i były dla niego dro-gowskazem.
1. „Przychodzę (…) jako zwiastun Dobrej Nowiny”.
Prymas Stefan Wyszyński miał świadomość tego, że w pierwszym rzędzie dla powie-rzonych mu kapłanów i wiernych jest pasterzem. Dlatego też, wielką wagę przykładał do gło-szenia Bożego słowa. Zdawał sobie sprawę z tego, że „potrzebna jest światu Ewangelia, gło-szona przez Kościół” (Domaniewice, 23.05.1971), a „biskup jest po to, by głosił Ewangelię” (Warszawa 24.09.1975). Nie sposób zliczyć kazań, homilii, przemówień, listów pasterskich, w których przepowiadał Dobrą Nowinę o zbawieniu. Ten Boży Pasterz był wiernym głosicie-lem Ewangelii w słowie i czynie. Bardzo kochał Kościół, czuł się za niego odpowiedzialny, patrzył na niego oczami samego Chrystusa jak na Oblubienicę. Zwiastowanie wiernym Do-brej Nowiny, rozumiał jako zadanie, które ciągle musi trwać. Prymas uczył, że „Ewangelia i krzyż to nie są zabytki, że Kościół to nie archiwum – to aktualne życie! Nie wystarczy wspominać i mówić. Tak, to było dobre tysiąc lat temu, ale dziś? Właśnie i dziś aktualna jest Ewangelia i krzyż Chrystusowy, i dziś jest potrzebna służba Kościoła Chrystusowego Naro-dowi przez biskupów i kapłanów. Bo Kościół Chrystusowy to Kościół Boga Żywego, to Chrystus, który nie umiera. On żyje w nas!” (Gniezno, 24.04.1977 r.).
Istnieje dzisiaj potrzeba przypomnienia tych prymasowskich słów, kiedy wiara w Pol-sce u wielu ludzi, zwłaszcza w młodym pokoleniu, gaśnie. Kardynał Stefan Wyszyński staje się dla nas ogromnym wyrzutem sumienia, że niekiedy z obojętnością przechodzimy wobec wyzwań Chrystusowej Ewangelii i przypominamy zwietrzałą sól, która utraciła swój smak i nie świecimy przykładem żywej wiary otrzymanej na chrzcie świętym (por. Mt 5,13.15). Nie należy zapomnieć o tym, że wyrośliśmy z chrześcijańskich korzeni, tak jak i Europa, któ-rej jesteśmy częścią, wyrosła z tych samych korzeni co Polska.
2. „Idę przepowiadać Wam Chrystusa ukrzyżowanego”.
Prymas Tysiąclecia jest dla nas nie tylko wzorem przepowiadania Dobrej Nowiny o zbawieniu. Jego życie dowodzi, że możliwe jest zachowanie właściwej równowagi pomię-dzy tym, co się głosi, a codziennością. Był wierny temu, co przyrzekł w dniu ingresu: „Idę przepowiadać Wam Chrystusa ukrzyżowanego”. Słowa te urzeczywistniły się bardzo szybko, kiedy doświadczył tułaczki i więzienia, pozbawiono go możliwości spełniania biskupiej po-sługi, zabroniono bezpośrednich kontaktów z kapłanami i wiernymi jego dwóch archidiecezji, odizolowano go od świata, tak jakby był największym zbrodniarzem i przestępcą. Ale także po uwolnieniu, niemal przez wszystkie lata prymasowskiej posługi, spotykał się ze strony ówczesnej komunistycznej władzy z upokorzeniami, oskarżeniami o zdradę Ojczyzny, o współpracę z obcymi mocarstwami. Stał się w ten sposób świadkiem Chrystusa ukrzyżowa-nego i przykładem wytrwałego znoszenia każdych cierpień. Dlatego po latach, u schyłku swo-jego życia, mógł otwarcie wyznać: „Z wielu rzeczy musiałem zrezygnować. Ale jednego nie mogłem się wyrzec: odwagi, męstwa i gotowości na każdą ofiarę, której Pan Bóg ode mnie zażąda. A wiecie, że zażądał wiele.” (Gniezno, 02.02.1979 r.).
Kiedy patrzymy na ten jakże bolesny, ale i potrzebny wymiar życia prymasa Stefana Wyszyńskiego, przypominamy sobie słowa św. Pawła z drugiego dzisiejszego czytania: Po-stanowiłem (…) nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego (1Kor 2,2). Prawdziwy uczeń Chrystusa bierze każdego dnia krzyż i w ten sposób Go naśla-duje (por. Mt 16,24). Chociaż współczesny człowiek często wzbrania się przed taką perspek-tywą swojego życia i chciałby uciec przed tym, co wymaga trudu, poświęcenia i odwagi w wyznawaniu wiary, to tylko w taki sposób idzie się do świętości i doskonałości – przez krzyż i ofiarę z życia. Przypomina nam o tym sam Chrystus, który będąc w pełni solą ziemi i światłem świata nadaje smak i moc naszemu życiu. Przypomina o tym również Wielki Pry-mas Tysiąclecia poprzez swoją heroiczną wiarę, która nie cofnęła się nawet przed upokarzają-cym więzieniem.
3. „Przychodzę (…), by serca otuchą krzepić”.
Ksiądz prymas Stefan Wyszyński zapewniał też w dniu swojego ingresu, że przycho-dzi, by serca otuchą krzepić. Zadanie to wypełniał nie tylko poprzez głoszenie Ewangelii, ale również przez to, że okazał się prawdziwym Ojcem Narodu sponiewieranego, upokorzonego i zniewolonego przez komunistyczny reżim. Dlatego wołał do rządzących, by uszanowali „prawo do prawdy, prawo do sprawiedliwości, prawo do szacunku, prawo do miłości, prawo do wolności, prawo do wolności sumienia, wyznania i do służby Bożej, prawo do katolickie-go wychowania dzieci i młodzieży” (Gniezno, 14.04.1966 r.). Wiele razy upominał się o te elementarne prawa przysługujące każdemu człowiekowi. W okresach niepokojów społecz-nych zapewniał, że „Kościół nigdy nie mobilizuje dzieci żadnego narodu przeciwko temu narodowi i jego prawdziwemu dobru, przeciwko państwu i tym, którzy państwem władają” (Gniezno, 14.04.1966 r.).
Wsłuchując się w głosy współczesnych polityków, ludzi nauki i kultury, dziennikarzy i publicystów, osób odpowiedzialnych za wychowanie młodego pokolenia, należy przypo-mnieć jakże aktualne dzisiaj słowa wielkiego Ojca Narodu, które mogą stać się przesłaniem kierowanym do każdego z nas. „Jesteśmy przekonani – mówił prymas Stefan Wyszyński – że lepiej jest, gdy Naród wierzy, niż gdyby nie wierzył, że umacnianie wiary bardziej służy jed-ności Narodu, aniżeli jej niszczenie. (…) Umacnianie w Narodzie wiary w Boga Jedynego i Żywego dobrze Polsce służy. Sami oceńcie, co lepiej służy Narodowi: czy to, że jest zjedno-czony w imię Boga Żywego, czy to, że jest bez Boga w sercu?” (Gdańsk, 18.01.1959 r.).
Trwając w oczekiwaniu na beatyfikację wiernego i oddanego Chrystusowi Pasterza, nie ustawajmy w pogłębianiu naszej wiary. Wracajmy do naszych korzeni, do chrztu święte-go, który uczynił nas dziećmi Bożymi i dał nam nowe życie w Chrystusie. Bądźmy też wyra-zicielami głębokiej wdzięczności wobec Boga za wkrótce błogosławionego Stefana Wyszyń-skiego, który w naszych czasach staje się przykładem świadka Chrystusowej Ewangelii, uczy wiernego trwania pod Jego krzyżem i jest ojcem, który otuchą krzepi ludzkie serca.
Niech czas, poprzedzający dzień beatyfikacji Czcigodnego Sługi Bożego kardynała Stefana Wyszyńskiego, stanie się dla wszystkich okazją do przypomnienia sobie jego naucza-nia. Niech przez modlitwę przygotuje nas i sprawi, abyśmy odpowiadając na nasze powoła-nie, stawali się w tym świecie solą ziemi i światłem świata, którzy – jak wzywa nas papież Franciszek – będą dawać innym „wyraźne świadectwo o zbawczej miłości Pana” (por. EG 121). Na owocne przeżycie duchowego przygotowania do beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia wszystkim z serca błogosławię
Niech czas, poprzedzający dzień beatyfikacji Czcigodnego Sługi Bożego kardynała Stefana Wyszyńskiego, stanie się dla wszystkich okazją do przypomnienia sobie jego naucza-nia. Niech przez modlitwę przygotuje nas i sprawi, abyśmy odpowiadając na nasze powoła-nie, stawali się w tym świecie solą ziemi i światłem świata, którzy – jak wzywa nas papież Franciszek – będą dawać innym „wyraźne świadectwo o zbawczej miłości Pana” (por. EG 121). Na owocne przeżycie duchowego przygotowania do beatyfikacji Prymasa Tysiąclecia wszystkim z serca błogosławię
+ Wojciech Polak
Arcybiskup Metropolita Gnieźnieński
Prymas Polski
KOMUNIKAT NA ŚWIATOWY DZIEŃ CHOREGO 2020
Drodzy Diecezjanie!
Dnia 11 lutego obchodzony będzie w Kościele 28. Światowy Dzień Chorego, którego hasłem są słowa zaczerpnięte z Ewangelii wg św. Mateusza: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” (Mt 11, 28). Ojciec Święty Franciszek w orędziu na ten dzień przypomina, że każdy potrzebuje stałego odkrywania pełnej miłości i zrozumienia obecności Chrystusa, który jako Lekarz ciała i duszy ludzkiej potrafi pokrzepić utrudzonego cierpieniem człowieka oraz obciążonego obowiązkami zawodowymi pracownika służby zdrowia.
W działalność pracowników służby zdrowia wpisuje się także misja Kościoła. Dlatego papież Franciszek, przywołując przypowieść o Miłosiernym Samarytaninie, zwraca uwagę w Orędziu na to, że „Kościół chce być coraz bardziej i lepiej «gospodą» Dobrego Samarytanina, którym jest Chrystus (por. Łk 10, 34), to znaczy domem, w którym można znaleźć Jego łaskę, wyrażającą się w gościnności, w akceptacji, w podniesieniu na duchu” (Orędzie, 3).
Kościół uczy, że szczególnym powołaniem osoby chorej jest droga ofiarowania cierpienia w zjednoczeniu z Chrystusem za Kościół. Wielu chorych naszej archidiecezji realizuje tę misję w ramach wspólnoty Apostolstwa Chorych.
Dziękuję Wam za Waszą modlitwę oraz ofiarę cierpienia, które stają się trwałym bogactwem wspólnoty Kościoła. Proszę Was, abyście ofiarowali Wasze cierpienia szczególnie za kapłanów naszej archidiecezji, wypraszając dla nich łaskę wierności i świętości. Polecam modlitewną intencję o nowe powołania kapłańskie, szczególnie do naszego Śląskiego Seminarium Duchownego.
W związku z obchodami XXVIII Światowego Dnia Chorego proszę księży proboszczów i kapelanów szpitalnych o zaplanowanie w tym dniu Mszy św. z udziałem chorych, która jest zawsze spotkaniem z uzdrawiającym Zbawicielem, a po niej „agapy”, specjalnego spotkania dla osób chorych i ich opiekunów.
Główne uroczystości Dnia Chorego w archidiecezji katowickiej odbędą się w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w Rybniku, gdzie 11 lutego o godzinie 10-tej zostanie odprawiona Msza św. w intencji chorych naszej archidiecezji. Dzięki transmisji Radia eM wszyscy będziemy mogli jednoczyć się duchowo przez Chrystusa i w Chrystusie, który jest naszym najlepszym Lekarzem i wspólnie błagać o łaskę zdrowia fizycznego i duchowe uzdrowienie dla wszystkich chorych.
Najświętszej Maryi Pannie, Uzdrowieniu Chorych, zawierzam wszystkich, którzy dźwigają ciężar choroby, ich rodziny, pracowników służby zdrowia, a także członków wspólnoty Apostolstwa Chorych.
W związku z obchodami XXVIII Światowego Dnia Chorego proszę księży proboszczów i kapelanów szpitalnych o zaplanowanie w tym dniu Mszy św. z udziałem chorych, która jest zawsze spotkaniem z uzdrawiającym Zbawicielem, a po niej „agapy”, specjalnego spotkania dla osób chorych i ich opiekunów.
Główne uroczystości Dnia Chorego w archidiecezji katowickiej odbędą się w Wojewódzkim Szpitalu Specjalistycznym w Rybniku, gdzie 11 lutego o godzinie 10-tej zostanie odprawiona Msza św. w intencji chorych naszej archidiecezji. Dzięki transmisji Radia eM wszyscy będziemy mogli jednoczyć się duchowo przez Chrystusa i w Chrystusie, który jest naszym najlepszym Lekarzem i wspólnie błagać o łaskę zdrowia fizycznego i duchowe uzdrowienie dla wszystkich chorych.
Najświętszej Maryi Pannie, Uzdrowieniu Chorych, zawierzam wszystkich, którzy dźwigają ciężar choroby, ich rodziny, pracowników służby zdrowia, a także członków wspólnoty Apostolstwa Chorych.
† Wiktor Skworc
ARCYBISKUP METROPOLITA
KATOWICKI
VA I-5/20
Katowice, 04.02.2020 r.
KOMUNIKAT ARCYBISKUPA KATOWICKIEGO O ZAKOŃCZENIU
PROCESU BEATYFIKACYJNEGO SŁUGI BOŻEGO KSIĘDZA JANA MACHY
Drodzy Diecezjanie!
Jak podało Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej w dniu 28 listopada 2019 r. papież Franciszek – podczas audiencji udzielonej prefektowi Kongregacji ds. Kanonizacyjnych księdzu kardynałowi Angelo Becciu – zaaprobował dekret potwierdzający męczeństwo Sługi Bożego księdza Jana Franciszka Machy, kapłana archidiecezji katowickiej, urodzonego w Chorzowie Starym w dniu 18 stycznia 1914 r., zamordowanego w więzieniu w Katowicach w dniu 3 grudnia 1942 r.
Tym samym zakończył się trwający 6 lat proces beatyfikacyjny. W najbliższym czasie Stolica Apostolska wyznaczy miejsce i czas uroczystości beatyfikacyjnych.
Drodzy Diecezjanie!
Dzieląc się z wami tą radosną dla Kościoła Katowickiego wiadomością, serdecznie dziękuję osobom zaangażowanym w prowadzenie procesu, a zwłaszcza postulatorowi, księdzu Damianowi Bednarskiemu.
Bóg zapłać wszystkim, którzy wytrwale modlili się o beatyfikację kapłana, który oddał swoje życie w służbie bliźnim; w służbie ubogim w czasie okupacyjnej nocy.
Będziemy zabiegać o to, aby uroczystości beatyfikacyjne odbyły się w Katowicach w przyszłym roku.
Z pasterskim błogosławieństwem
† Wiktor Skworc
Arcybiskup
Metropolita Katowicki
Katowice, 29 listopada 2019 r.
LIST PASTERSKI ARCYBISKUPA KATOWICKIEGO
W ZWIĄZKU Z NOWYM PROGRAMEM DUSZPASTERSKIM DLA KOŚCIOLA W POLSCE
Drodzy Diecezjanie! Bracia i Siostry!
1. Dzisiaj, w pierwszą niedzielę Adwentu, w II czytaniu mszalnym z listu św. Pawła do Rzymian słyszymy wezwanie: „Rozumiejcie chwilę obecną…”. Chwila obecna to czas Mszy św., czas powrotu do wieczernika, do Ostatniej Wieczerzy, podczas której Pan Jezus ofiarował siebie w znakach chleba i wina, zapowiadając apostołom paschalne wydarzenia męki, śmierci na Kalwarii i zmartwychwstania.
Podczas Mszy św. dary chleba i wina mocą Bożego Ducha stają się prawdziwym Ciałem i Krwią naszego Pana. Każda Eucharystia przypomina i uobecnia zbawcze wydarzenia paschalnego Jezusa Chrystusa; zanurza nas bezpośrednio w wielkanocne dary, pośród których wyróżnia się zmartwychwstanie i życie na wieki. Dlatego w nauczaniu Kościoła celebracja eucharystyczna nazywana jest „źródłem, a zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego” (LG 11), „źródłem życia Kościoła” (UR 15), „źródłem i szczytem całej ewangelizacji” (PO 5), „ośrodkiem i szczytem życia wspólnoty chrześcijańskiej” (ChD 30).
Zauważamy, że w Eucharystii „źródło” i „szczyt” zespalają się w jedno, ponieważ sam Chrystus jest początkiem i końcem każdej ludzkiej historii, każdego z nas. Z Eucharystii rodzi się również nasza wspólnota – Kościół.
Świadomi tego, rozpoczynamy realizację programu duszpasterskiego dla Kościoła w Polsce pod hasłem: „Eucharystia daje życie”. Przez najbliższe trzy lata podejmiemy w naszych parafiach wysiłek zrozumienia wielkiej tajemnicy naszej wiary i pogłębienia eucharystycznej pobożności, szczególnie poprzez właściwe przygotowanie, zaangażowanie i przeżywanie Mszy świętej oraz adorowanie Najświętszego Sakramentu.
Świadomi tego, rozpoczynamy realizację programu duszpasterskiego dla Kościoła w Polsce pod hasłem: „Eucharystia daje życie”. Przez najbliższe trzy lata podejmiemy w naszych parafiach wysiłek zrozumienia wielkiej tajemnicy naszej wiary i pogłębienia eucharystycznej pobożności, szczególnie poprzez właściwe przygotowanie, zaangażowanie i przeżywanie Mszy świętej oraz adorowanie Najświętszego Sakramentu.
2. W pierwszym dniu realizacji nowego programu duszpasterskiego
usłyszeliśmy w Ewangelii wezwanie Jezusa: „Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie”. I chociaż odnosi się ono do dnia ostatecznego, to przecież możemy stwierdzić, że Pan przychodzi do nas w godzinie Eucharystii, uobecnianej zwłaszcza w pierwszym dniu tygodnia, w niedzielę, w dniu zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Dzięki Bogu i determinacji ludzi, odzyskaliśmy niedzielę. Ten dzień ofiarowany nam przez Boga do świętowania, ma służyć uzdrowieniu relacji człowieka z Bogiem, z samym sobą, z rodziną, ze światem. Każdemu potrzebny jest niedzielny odpoczynek, aby pomyślał, kim jest i dokąd zmierza. Niedzielny odpoczynek służy poszerzeniu naszego patrzenia. W ten sposób dzień odpoczynku, którego centrum stanowi Eucharystia, rzuca światło na cały tydzień i sprawia, że nasza opieka nad naturą i ubogimi staje się naszym osobistym zadaniem (por. LS, 237).
usłyszeliśmy w Ewangelii wezwanie Jezusa: „Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie”. I chociaż odnosi się ono do dnia ostatecznego, to przecież możemy stwierdzić, że Pan przychodzi do nas w godzinie Eucharystii, uobecnianej zwłaszcza w pierwszym dniu tygodnia, w niedzielę, w dniu zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Dzięki Bogu i determinacji ludzi, odzyskaliśmy niedzielę. Ten dzień ofiarowany nam przez Boga do świętowania, ma służyć uzdrowieniu relacji człowieka z Bogiem, z samym sobą, z rodziną, ze światem. Każdemu potrzebny jest niedzielny odpoczynek, aby pomyślał, kim jest i dokąd zmierza. Niedzielny odpoczynek służy poszerzeniu naszego patrzenia. W ten sposób dzień odpoczynku, którego centrum stanowi Eucharystia, rzuca światło na cały tydzień i sprawia, że nasza opieka nad naturą i ubogimi staje się naszym osobistym zadaniem (por. LS, 237).
Wraz z nowym rokiem duszpasterskim przyjmujemy wyzwanie do większej troski o skarb Eucharystii, do poznawania tej wielkiej tajemnicy naszej wiary, jej piękna i treści. Wyzwanie to odnosi się do wszystkich ochrzczonych, na czele z biskupami i kapłanami, którzy winni być strażnikami świętości Eucharystii. Jest ona bowiem dziełem samego Boga, lecz powierzonym naszym ludzkim, słabym dłoniom.
To w niej Jezus spełnia swoją zapowiedź: „Oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”. Podejmując wezwania i zadania nowego programu duszpasterskiego, możemy odwzajemnić bliskość Chrystusa – odkrywając niejako na nowo dar i tajemnicę; wielką tajemnicę naszej wiary! W ten sposób odpowiemy na adwentowe wołanie Zbawiciela: „Czuwajcie”!
3. Drukowaną wersję programu duszpasterskiego o Eucharystii w postaci tematycznych zeszytów przekazano już duszpasterzom do parafii parę miesięcy temu. Z ich treścią zapoznają się – za pośrednictwem księży proboszczów – przedstawiciele parafialnych rad duszpasterskich oraz animatorzy grup formacyjnych.
Jakie zatem zadania nakreśla nam program duszpasterski na najbliższy rok? Mając na uwadze najpierw charyzmat posługi kapłańskiej, zachęcam współbraci w posłudze do wyjaśniania wiernym podczas niedzielnego przepowiadania istoty Eucharystii, jej głębokiej treści, symboliki, a także zbawczych skutków dla życia chrześcijańskiego. Tematyką eucharystyczną powinny być naznaczone w najbliższym roku zarówno wszelkie formy rekolekcji i misji parafialnych, jak również regularne spotkania wspólnot parafialnych. Niech służą one temu, do czego zachęcał nas św. Paweł w cytowanym już liście: „przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa”.
Drodzy rodzice dzieci przygotowujących się do pierwszej Komunii świętej! Dołóżcie starań, aby pośród różnych zajęć i obowiązków pozytywnie odpowiedzieć na zaproszenie do chrześcijańskiej formacji w parafii. Dom rodzinny jest pierwszą i podstawową szkołą chrześcijańskiej wiary. Najlepszą lekcją zaś pozostaje dla drugiego człowieka autentyczne świadectwo życia. Podczas comiesięcznych spotkań razem z waszymi duszpasterzami, oprócz refleksji nad prawdami wiary, podejmujcie dzieło modlitwy w intencji waszych dzieci. One już teraz potrzebują Waszego modlitewnego wsparcia! Przede wszystkim prowadźcie swoje dzieci do parafialnego wieczernika i uczcie je uczestnictwa w niedzielnej Eucharystii – spotkania z Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym. Błogosławcie im i uczcie świętowania niedzieli! Pamiętajcie: błogosławieni są, wezwani na Jego ucztę!
4. Prawie we wszystkich parafiach naszej archidiecezji pielęgnowany jest kult eucharystyczny w pierwsze czwartki miesiąca. Autorzy programu duszpasterskiego przygotowali na dwanaście kolejnych miesięcy materiał pomocniczy do wykorzystania podczas Mszy św. pierwszo-czwartkowej oraz konspekty nabożeństw z modlitwą o nowe powołania kapłańskie, zakonne i misyjne. Pamiętajmy, że celebracja Eucharystii możliwa jest wyłącznie tam, gdzie posługują kapłani, więc musimy prosić Pana żniwa, aby posłał robotników na swoje żniwo (por. Łk 10,2).
Słowa wdzięczności kieruję do wszystkich wiernych, którzy podjęli w parafiach adorację Najświętszego Sakramentu. Dziękuję duszpasterzom, którzy w tym czasie udzielają sakramentu pokuty i pojednania. Przypominam jednocześnie za II Synodem naszej archidiecezji, że drzwi wszystkich kościołów w ciągu dnia powinny być otwarte… i zapraszam do adoracji Pana. „Tylko przez adorację można dojrzeć do głębszego i autentycznego przyjęcia Chrystusa” – pisał Benedykt XVI w adhortacji Sacramentum caritatis.
Dziękuję przy tej okazji nadzwyczajnym szafarzom Komunii św. za zanoszenie Chrystusa eucharystycznego do domów seniorów, osób chorych i w podeszłym wieku. To Wasza prawdziwa posługa miłosierdzia!
Siostry i Bracia, pragnę Wam przypomnieć także inne zalecenia synodalne dotyczące Eucharystii: powołanie w każdej parafii zespołu liturgicznego przygotowującego liturgię niedzielnej Mszy św., podtrzymywanie w niedzielę Eucharystii o bardziej uroczystym charakterze tzw. sumy oraz wprowadzenie niedzielnej Mszy św. dla rodzin, z udziałem dzieci, rodziców, katechetów i wychowawców. Zachęcam ponadto duszpasterzy do udzielania wiernym Komunii świętej pod dwiema postaciami w czasie liturgii Wieczerzy Pańskiej, Wigilii Paschalnej, w uroczystość Bożego Ciała, podczas sumy, a także w pierwsze czwartki miesiąca. Księży dziekanów zaś proszę o opracowanie – po właściwym rozeznaniu z księżmi proboszczami i parafialnymi radami duszpasterskimi – takiego planu odprawiania niedzielnych i świątecznych Mszy świętych w parafiach dekanatu, który uwzględniałby rytm życia i wypoczynku wiernych, nie wykluczając celebracji Eucharystii niedzielnej w godzinach późnowieczornych, nawet w parafiach o charakterze wiejskim.
Drodzy Diecezjanie! Otrzymaliśmy Eucharystię nie jako jeden z wielu cennych darów, ale jako dar największy; ponieważ jest to dar Jezusa Chrystusa w jego świętym człowieczeństwie, dar Jego dzieła zbawienia (por. EdE 11). Dzięki Eucharystii nasz Zbawiciel pozostaje zawsze pośród nas! O to, byśmy tego obdarowania nigdy nie lekceważyli, a tym bardziej nie odrzucili, prośmy słowami modlitwy Kongresu Eucharystycznego zaplanowanego na przyszły rok w Budapeszcie:
„Ojcze Niebieski, źródło życia!
Ześlij nam Ducha Świętego,
abyśmy mogli rozpoznawać i coraz bardziej miłować
Chrystusa obecnego w Eucharystii,
który oddał się za nas!
On jest naszym Panem i Mistrzem,
naszym przyjacielem i pokarmem,
naszym uzdrowicielem i pokojem.
Daj nam odwagę,
abyśmy mogli zanieść Jego siłę i radość wszystkim ludziom!
[…] Amen”.
† Wiktor Skworc
Arcybiskup Metropolita
Katowicki
Katowice, 28 listopada 2019 r.
Arcybiskup Metropolita
Katowicki
Katowice, 28 listopada 2019 r.