Grupy parafialne Dzieci Maryi
+ Odeszli do Ojca +
+ Wyszukiwarka grobów +
Cmentarz Parafialny
- Regulamin cmentarza parafialnego Rzymskokatolickiej Parafii Niepokalanego Serca Maryi w Wodzisławiu Śląskim – Kokoszycach
- Cmentarz 2021r. Słowo dla przychodzących na cmentarz
- Apel do użytkowników cmentarza parafialnego w Kokoszycach
- Cmentarz - wyjaśnienie dotyczące dzierżawy miejsc
- Cmentarz parafialny
Archiwum
OŚWIADCZENIE
PREZYDIUM KONFERENCJI EPISKOPATU POLSKI
W SPRAWIE OGRANICZENIA HANDLU W NIEDZIELE
W związku z trwającymi pracami legislacyjnymi nad projektem ustawy w sprawie ograniczenia handlu w niedziele, jako Prezydium Konferencji Episkopatu Polski – biorąc również pod uwagę liczne głosy wiernych Kościoła rzymsko - katolickiego i chrześcijan z innych Kościołów – wyrażamy nasz niepokój wobec losu obywatelskiej inicjatywy Związku Zawodowego „Solidarność”, która została popar ta podpisami ponad 500 tys. obywateli naszego kraju. Tak Konferencja Episkopatu Polski, jak i biskupi poszczególnych diecezji wielokrotnie udzielali tej inicjatywie jednomyślnego poparcia w komunikatach i listach pasterskich, licząc na przywrócenie całemu społeczeństwu niedzieli jako dnia wypoczynku i czasu budowania więzi rodzinnych oraz umacniania relacji społecznych. Niestety, jak wynika z dotychczasowych prac nad ustawą, aktualnie proponowane rozwiązania odbiegają zasadniczo od proponowanego kształtu tej inicjatywy. Milczenie z naszej strony w tej kwestii byłoby zaniedbaniem naszego pasterskiego obowiązku stania na straży dobra wspólnego.
Trudno pominąć fakt, iż to właśnie „Solidarność” – jako Związek programowo ukierunkowany na ochronę praw pracowniczych – realizując własną uchwałę programową i zapis o dążeniu do wprowadzenia zasady 5-dniowego tygodnia dla
wszystkich pracujących, ma szczególne prawo i obowiązek upominania się o wolne niedziele. Wolna niedziela zawiera się w etosie „Solidarności”, z którego nie wolno korzystać wybiórczo, zwłaszcza tym, którzy się na nią programowo powoływali i powołują.
W okresie przygotowań do obchodów 100-lecia odzyskania Niepodległości – otwarcie odnosząc się do dziedzictwa „Solidarności” – nie można pominąć niedzieli jako budulca duchowej wspólnoty narodu. Ten społeczny wymiar „uwolnienia” niedzieli zawiera w sobie jedną z podstawowych prawd o naturze człowieka, który współistnieje z innymi i tworzy z nimi wspólnotę, społeczność, naród. Chodzi również o uwolnienie człowieka, gdyż osoba, którejodbiera się wolną niedzielę, jest kimś wykorzystywanym. Rzecz nie dotyczy jedynie osób pracujących w handlu – choć to ich los najbardziej leży nam na sercu. Wykorzystywani są również i ci, którym – oferując spędzanie jedynego wolnego dnia w handlowej galerii – zacieśnia się tym samym obszar budowania relacji z innymi do samej tylko konsumpcji, do zdobywania nowych towarów, mających rzekomo nieustannie poprawiać standard życia, co ostatecznie jest formą materializmu praktycznego.
Apelujemy więc do tych, którzy mają realny wpływ na kształt prawa w naszym państwie, aby mieli na względzie przede wszystkim dobro obywatela i dobro społeczeństwa, zagrożone – podobnie jak w innych państwach Europy – laicyzacją. Nie wolno zapominać własnych haseł i postulatów wysuwanych w drodze do osiągnięcia władzy, w tak ważnej społecznie kwestii. Nie wolno – nawet wobec lobbingu środowisk, dla których zysk stanowi większą wartość niż człowiekczy naród. Konkretnym wyrazem miłości do człowieka jest umacnianie sprawiedliwości – napisał św. Jan Paweł II w encyklice Centesimus Annus. Niedzielny odpoczynek jest jednym z nierozłącznych elementów sprawiedliwego traktowania wszystkich i nie może być luksusem dla wybranych. Niech zatem nie ginie sprawiedliwośći solidarnośćpośród nas, przygotowujących się do świętowania setnejrocznicę niepodległej Polski. Niech integralnym elementem tego święta całego narodu stanie się prawne i definitywne zabezpieczenie wolnej od pracy niedzieli, jako spoiwa umacniającego narodową wspólnotę.
List pasterski Konferencji Episkopatu Polski
Umiłowani w Chrystusie Panu!
Przeżywamy obecnie rok Świętego Brata Alberta. Niewątpliwie był to człowiek, który potrafił dojrzewać w nadziei i miłości. Nie poddawał się, gdy przychodziły trudności, których doznał wiele. Był przy tym niezwykle konsekwentny w swych wyborach życiowych.
Pozwolił, by kształtowała go miłość – jak napisał o nim młody kapłan Karol Wojtyła w dramacie pt. Brat naszego Boga. Życie św. Brata Alberta jest wyraźnym znakiem, że głęboko przyjęta chrześcijańska nadzieja nie jest indywidualistyczna, prowadzi do innych, zwłaszcza do potrzebujących. Nie cofa się przed cierpieniem, jest zdolna do wyrzeczeń, promieniuje na innych i ich inspiruje. Młody Adam Chmielowski, ożywiony miłością do Ojczyzny, podjął walkę zbrojną z zaborcami. Pełna poświęcenia postawa szybko naznaczyła go dozgonnym znamieniem – w wieku 18 lat, walcząc w Powstaniu Styczniowym, stracił nogę. Odkrywając w sobie talent malarski kształcił się artystycznie w Warszawie i Monachium. Jednak później zaczął bardziej cenić życie pośród i dla ludzi, których wydaje się, że nikt inny nie cenił. Powiedział o nim kardynał Karol Wojtyła: „rzucony na kolana przed majestatem Bożym, upadł na kolana przed majestatem człowieka i to najbiedniejszego, najbardziej upośledzonego, przed majestatem ostatniego nędzarza”. Brat Albert zamieszkał w krakowskiej miejskiej ogrzewalni razem z bezdomnymi i tułaczami, z alkoholikami i przeżywającymi przeróżne dramaty życiowe. Zostawił dla nich wszystko. Zrozumiał, że tylko w taki sposób będzie w stanie dać tym ludziom prawdziwą nadzieję; nadzieję pochodzącą od Boga. Poszedł drogą heroicznej miłości. Ofiarował nie tylko coś od siebie, ale przede wszystkim dał samego siebie. Takim stylem życia potrafił zainspirować innych, zyskując sobie miano „najpiękniejszego człowieka swego pokolenia”. Wspólnotowy wymiar jego nadziei ujawnił się także w założeniu Zgromadzenia Braci Albertynów, a później Zgromadzenia Sióstr Albertynek.
Ojciec Święty Benedykt XVI przypomina w encyklice Spe salvi, że „każde poważne i prawe działanie człowieka jest czynną nadzieją” (Spe salvi, 35). Opatrzność Boża pozwala nam cieszyć się niezmierzoną ilością takich błogosławionych działań, podejmowanych wczoraj i dziś w przestrzeni indywidualnej i publicznej. Niewątpliwie w tę perspektywę wpisuje się nadchodzący jubileusz 100-lecia odzyskania niepodległości przez naszą Ojczyznę.
Odzyskana wolność pozwoliła między innymi na utworzenie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. U podstaw jego powołania legło przekonanie, że odradzająca się w wymiarze państwowym Polska, aby była silna, musi kształcić inteligencję świadomą swych chrześcijańskich korzeni. Uczelnia ta wkracza właśnie w jubileuszowy, setny rok działalności. W swej bogatej historii szczyci się niemal ćwierćwieczną współpracą z księdzem, późniejszym biskupem, arcybiskupem i kardynałem – Karolem Wojtyłą, który kierował Katedrą Etyki na Wydziale Filozofii aż do pamiętnego październikowego konklawe w 1978 roku. Katolicki Uniwersytet Lubelski odegrał nie do przecenienia rolę budzenia nadziei w czasach, kiedy o nią było naprawdę trudno. Jest on dowodem na to, iż warto podejmować wyzwania dalekosiężne, angażujące umysły i serca wielu, aby ewangelicznie przemieniać oblicze tej ziemi. Na tym polega także prawdziwy patriotyzm.
Opisując współczesną sytuację kulturową i społeczną Ojciec Święty Franciszek zauważa: „W kulturze często zdominowanej przez technikę jest jakby coraz więcej różnych form smutku i samotności, w które popadają ludzie, także wielu młodych. Przyszłość rzeczywiście zdaje się być zakładnikiem niepewności, która nie pozwala na osiągnięcie stabilizacji. W ten sposób często rodzą się uczucia melancholii, smutku i nudy, które mogą powoli doprowadzić do rozpaczy. Potrzebni są świadkowie nadziei i prawdziwej radości, aby odpędzić iluzje, które obiecują łatwe szczęście ze sztucznymi rajami. Głęboka pustka wielu osób może być wypełniona przez nadzieję, jaką nosimy w sercach, z wypływającą z niej radością. Istnieje wielka potrzeba poznania radości, która objawia się w sercu dotkniętym przez miłosierdzie. Doceńmy zatem słowa Apostoła: „Radujcie się zawsze w Panu” (Flp 4,4; por. 1 Tes 5, 16) (Misericordia et Misera, 3).
Nadzieja jest zawsze spodziewaniem się dobra. My, chrześcijanie opieramy ją na wierności Boga, na Jego nieodwołalnej miłości miłosiernej, jaką nieustannie okazuje każdemu nas. Jest ona niemal na wyciągnięcie ręki. Jeśli pozwolimy Bogu działać w nas samych, wówczas objawi On swą moc, która będzie widoczna w życiu indywidualnym, rodzinnym, społecznym, politycznym, narodowym i międzynarodowym.
Za tydzień, dziękując Bogu za wielki pontyfikat św. Jana Pawła II, przeżywać będziemy XVII Dzień Papieski pod hasłem Idźmy naprzód z nadzieją! Odbędzie się wtedy zbiórka środków na fundusz stypendialny Fundacji „Dzieło Nowego Tysiąclecia”, która została powołana przez Konferencję Episkopatu Polski. Od siedemnastu lat jest ona żywym pomnikiem św. Jana Pawła II.
Wsparcie dla Fundacji, o które z ufnością prosimy, umożliwia realizowanie nadziei uzdolnionej młodzieży pochodzącej z niewielkich miejscowości, z niezamożnych rodzin. Dzięki darczyńcom już cztery tysiące młodych ludzi mogło z powodzeniem ukończyć studia na najlepszych polskich uczelniach. Ufamy, że tegoroczna kwesta pozwoli na kontynuowanie stypendiów i pokrycie kosztów formacyjnych obozów wakacyjnych dla uczniów gimnazjów, szkół ponadgimnazjalnych i studentów. Takich stypendystów jest obecnie około dwa tysiące. Fundacja wspiera ich od początku gimnazjum do ukończenia studiów. Ofiarność każdego darczyńcy otwiera przed tymi młodymi ludźmi zachwycające horyzonty nadziei. Za zrozumienie i wsparcie tego dzieła – tak bliskiego sercu św. Jana Pawła II – serdecznie dziękujemy. Bóg zapłać!
Zakopane, 6-7 czerwca 2017 r.
+ Artur G. Miziński
Sekretarz Generalny KEP
+ Adam Wodarczyk
Wikariusz Generalny
Katowice, 26 września 2017 r.
Zaproszenie wspólnot modlących się na różańcu i Bractw Szkaplerznych do udziału w VI pielgrzymce Żywego Różańca do katedry Chrystusa Króla w sobotę, 7 października 2017 r.
Drodzy Bracia i Siostry!
Dobiega końca jubileuszowy rok objawień w Fatimie. Sto lat temu Maryja przekazała trojgu portugalskich dzieci swoje orędzie: „Nawracajcie się, wynagradzajcie za grzechy przeciw mojemu niepokalanemu sercu i odmawiajcie różaniec. Szczególną sposobnością do realizowania tego wezwania jest zbliżający się miesiąc październik, miesiąc codziennej i wspólnej modlitwy różańcowej.
Podczas wspomnianych objawień w Fatimie Maryja nazwała samą siebie Matką Bożą Różańcową. W tym roku Jej wspomnienie przypada w sobotę 7 października. Właśnie w tym dniu odbędzie się już wcześniej zaplanowana pielgrzymka wszystkich, którym bliska jest modlitwa różańcowa, do katowickiej katedry. Zapraszam do pielgrzymowania osoby tworzące Żywy Różaniec, wszystkie wspólnoty modlące się na różańcu oraz – podobnie jak w roku ubiegłym - członków Bractwa Szkaplerznego. Przedstawicieli wspólnot proszę o przywiezienie sztandarów. Będą się z nami łączyć na modlitwie wierni zebrani w sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej w Turzy Śląskiej, uczestniczący w akcji Różaniec do granic.
Drodzy Diecezjanie!
Siostra Łucja, wizjonerka z Fatimy, napisała: „Bóg postanowił pozostawić światu dwa środki zaradcze przeciwko złu: różaniec i nabożeństwo do Niepokalanego Serca Maryi”. W tym roku dzień 7. października to również pierwsza sobota miesiąc. Pragniemy zatem wspólnie w katowickiej katedrze ofiarować Matce Bożej nabożeństwo pierwszej soboty.
Program pielgrzymki przedstawia się następująco: o godz. 10.30 będzie modlitwa różańcowa z rozważaniami i śpiewem, o godz. 12.00 – Msza św. ku czci Matki Bożej Różańcowej i wynagradzająca Niepokalanemu Sercu Maryi, a po Mszy św. skromny poczęstunek – na drogę.
Niech w modlitwę różańcową szczególnie w tym dniu włączą się również ci, którzy nie będą mogli przybyć do katedry. Rodziny niech modlą się w swoich domach, chorzy w szpitalach, a wspólnoty parafialne w swoich kościołach. Przy okazji warto przypomnieć nauczanie Katechizmu Kościoła Katolickiego: „Kościół, dom Boży, jest właściwym miejscem modlitwy liturgicznej dla wspólnoty parafialnej. Jest on również uprzywilejowanym miejscem adoracji rzeczywistej obecności Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Wybór sprzyjającego miejsca nie jest obojętny dla prawdziwości modlitwy (…), a pielgrzymki przypominają naszą wędrówkę na ziemi ku niebu. Tradycyjnie już są one czasem intensywnej odnowy modlitwy” (KKK 2691).
Drodzy Członkowie wspólnot różańcowych!
Bardzo dziękuję za Waszą obecność w różnych grupach i wspólnotach i za to, że każdego dnia, sięgając po różaniec, polecacie sprawy Kościoła i świata. Szczególnie dziękuję wszystkim członkom Żywego Różańca naszej archidiecezji, którzy – jako największa wspólnota modlitwy – każdego dnia modlą się w intencjach papieskich i mają również na sercu dzieło misyjne Kościoła. Bóg zapłać za modlitwę i materialne wsparcie misjonarzy z Archidiecezji Katowickiej i Papieskich Dzieł Misyjnych. Dziękuję wszystkim duszpasterzom, zelatorom i liderom wspólnot modlących się na różańcu za duchową troskę i formację powierzonych im wspólnot.
Na przeżywanie maryjnego miesiąca z różańcem w ręku oraz na pielgrzymowanie do katedry z serca Wam błogosławię: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
† Wiktor Skworc
ARCYBISKUP METROPOLITA
KATOWICKI
NA DIECEZJALNE ŚWIĘTO BIERZMOWANYCH
Okazją do wspólnotowego wspominania tych „wielkich rzeczy, jakich dokonał Wszechmocny” (por. Łk 1,49) będzie wspólne dziękczynienie za dar Ducha Świętego i Jego dary, które chcemy przeżyć podczas Archidiecezjalnego Święta Bierzmowanych, zaplanowanego na sobotę, 16 września br.
Bardzo serdecznie zapraszam młodzież z wszystkich parafii naszej archidiecezji, która w minionym roku szkolnym przyjęła sakrament bierzmowania. Do katedralnego wieczernika w Katowicach zapraszam także świadków bierzmowania i animatorów. Chcemy raz jeszcze wspólnie podziękować Bogu za sakrament prowadzący ku dojrzałości chrześcijańskiej i otworzyć nową kartę Waszego współdziałania z Duchem Świętym i zaangażowania w dzieło ewangelizacji.
Początek spotkania i zawiązanie wspólnoty o godz. 9.30, o 10:30 Eucharystia; następnie wspólny posiłek, gry i zabawy integracyjne oraz możliwość odwiedzenia Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Śląskiego.
Serdecznie zapraszam Was do katedry w Katowicach, której patronuje Chrystus Król, a na drogę pielgrzymowania udzielam Wam błogosławieństwa: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego!
ARCYBISKUP METROPOLITA
KATOWICKI
LIST PASTERSKI ARCYBISKUPA METROPOLITY KATOWICKIEGO
NA I NIEDZIELĘ ADWENTU
27 listopada 2016 r.
Drodzy Diecezjanie! Bracia i Siostry!
1. W uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata zamknęliśmy II Synod Archidiecezji Katowickiej. Był on znaczącym wydarzeniem w życiu naszego lokalnego Kościoła. Na synodzie przeplatały się ze sobą tradycja i współczesność, praktyka diecezjalna i nowe wyzwania. Prace nad ostatecznym kształtem dokumentów synodalnych trwały cztery lata; dziś stanowią one duszpasterską pomoc na teraźniejszość i przyszłość naszej archidiecezji. Serdecznie dziękuję wszystkim, którzy włączyli się w prace synodu: członkom parafialnych zespołów synodalnych i poszczególnych komisji oraz tym, którzy zostali powołani na synod i uczestniczyli w sesjach plenarnych. Bóg zapłać wszystkim, którzy w II Synodzie uczestniczyli duchowo, wspierając go swoją modlitwą.
2. W minioną niedzielę papież Franciszek zamknął drzwi święte Bazyliki św. Piotra w Rzymie i zakończył Rok Miłosierdzia w całym Kościele powszechnym. Celem jubileuszu było wzmocnienie wiary w Boże Miłosierdzie i zawierzenie mu swego życia. W tym czasie doświadczyliśmy wielu szczególnych łask. Trudno jest nawet podsumować ogrom tego duchowego dobra, ponieważ wiele religijnych przeżyć dokonało się w konfesjonale, w czasie liturgii, na pielgrzymim szlaku, w osobistej modlitwie.
Nadzwyczajny jubileusz został zakończony, nie może jednak skończyć się wraz z nim praktyka uczynków miłosierdzia względem ciała i duszy. Bądźmy zawsze miłosierni jak Ojciec nasz jest miłosierny. A nasze serca niech wypełniają radość i wdzięczność za to, co Bóg bogaty w miłosierdzie uczynił w życiu każdego i każdej z nas. Bądźmy też wdzięczni za przypomnienie, że jesteśmy pielgrzymami; zmierzającymi już nie tyle do bramy miłosierdzia, ile wędrującymi ku wiecznemu Jeruzalem – do Domu Ojca!
3. Bracia i Siostry! Wraz z dzisiejszą niedzielą otrzymujemy dar nowego roku liturgicznego, w którym „Kościół odsłania całe misterium Chrystusa, począwszy od wcielenia i narodzenia aż do wniebowstąpienia, do dnia Pięćdziesiątnicy oraz do oczekiwania błogosławionej nadziei i przyjścia Pana” (KL 102).
Te zbawcze czyny Jezusa Chrystusa przypominamy sobie, ilekroć podczas Eucharystii wypowiadamy wyznanie wiary. W czasie każdej Mszy św. uobecniamy i przeżywamy nade wszystko tajemnicę zmartwychwstania Jezusa Chrystusa, który
w wieczerniku wyposaża swoich uczniów na drogę; daje im Ducha Świętego i poleca, by szli i głosili Dobrą Nowinę: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię” (Mk 16,15). Wybrzmiewa to także w słowach liturgicznego rozesłania: „Idźcie w pokoju Chrystusa”. Ten sam Duch, który uczynił nas dziećmi Bożymi, pobudza nas do ewangelizacji. W chrześcijańskim powołaniu mieści się również misja. Uczestnicząc w życiu Kościoła, powinniśmy stale powtarzać za Izajaszem: „Oto ja, poślij mnie!” (Iz 6,8).
4. „Idźcie i głoście!” – tak brzmi hasło nowego, rozpoczynającego się dziś roku liturgicznego i duszpasterskiego. Misja głoszenia jest naszym indywidualnym i wspólnotowym obowiązkiem. Wszyscy jesteśmy zaproszeni do apostolskiego zaangażowania. Człowiekowi, który spotkał na swej drodze Jezusa i uwierzył sercem, obce są obojętność i bierność. Bliskie jest mu natomiast pragnienie, by głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, by także inni poznali prawdziwego Boga i drogę zbawienia. Polecenie: „Idźcie i głoście” zawiera w sobie wezwanie do aktywności, do działania, do włączenia się w głoszenie Ewangelii. Na mocy chrztu świętego jesteśmy powołani, by być w swojej codzienności misjonarzami i apostołami. Zaś miejscem głoszenia Dobrej Nowiny są nie tylko parafia, rodzina, szkoła, ruchy i stowarzyszenia apostolskie, ale także media oraz cała przestrzeń publiczna. Wszędzie potrzeba świadków Chrystusa, a potrzebny jest każdy – zarówno duchowni, osoby życia konsekrowanego, jak i wierni świeccy.
5. Bracia i Siostry! W podjęciu wezwania do głoszenia Ewangelii pomogą nam dokumenty II Synodu Archidiecezji, w których synod zebrał to, co Duch mówi naszemu lokalnemu Kościołowi. Dokumenty te dotarły już do każdej parafii, są również dostępne w internecie. Wzywam zatem parafialne rady duszpasterskie, ruchy i stowarzyszenia do podejmowania zadań zaleconych w synodalnych dokumentach. Ze świadomością wspólnej odpowiedzialności za Kościół powinniśmy wszyscy włączyć się teraz w ich realizację!
Trzeba pamiętać, że dziś od każdego z nas zależą losy Ewangelii. Musimy iść i głosić. Nie trzeba nawet wychodzić ze swego środowiska, bo w każdym środowisku rodzinnym i społecznym potrzebni są świadkowie, którzy nie tyle powtarzają słowa Ewangelii, ile według nich żyją. Ta forma świadectwa jest dziś najbardziej potrzebna i oczekiwana. Polega ona na ukazywaniu obecności Chrystusa własnym życiem, poprzez pełnienie codziennych obowiązków i podejmowanie konkretnych decyzji zgodnie z Ewangelią. We wszystkich środowiskach potrzebni są dzisiaj przede wszystkim wiarygodni świadkowie. Chrystusowy uczeń nigdy nie jest biernym i obojętnym obserwatorem wydarzeń, lecz czuje się odpowiedzialny za przemianę rzeczywistości społecznej, politycznej, ekonomicznej i kulturowej. Zachęcam Was i proszę, abyście w tym duchu przeżywali rozpoczynający się Adwent. Niech będzie on czasem czuwania i zaangażowania.
6. Wykorzystajmy czas Adwentu na to, aby wznieść nasze serca ku Jezusowi, tak by noc Jego narodzenia mogła przemienić nas i naszych najbliższych.
Święty Paweł wzywa: „Odrzućmy uczynki ciemności. Żyjmy przyzwoicie: nie w hulankach i pijatykach, nie w rozpuście i wyuzdaniu, nie w kłótni i zazdrości”. Te stanowcze słowa apostoła, wzywające do odrzucenia zła, są zaledwie programem minimum, a trzeba programu maksimum, który zawarty jest w kolejnym zdaniu: „Przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa i nie troszczcie się zbytnio o ciało, dogadzając żądzom”. Trzeba podjąć trud upodobnienia się do Chrystusa!
Niech ten czas nie wyczerpuje się wyłącznie w zewnętrznych przygotowaniach i w manii zakupów! Przecież w minioną niedzielę wybraliśmy Jezusa Chrystusa na swego Króla i Pana, więc naszą powinnością jest budowanie przestrzeni Jego
królestwa: królestwa prawdy i życia, królestwa świętości i łaski, królestwa sprawiedliwości, miłości i pokoju.
Budujmy więc taką właśnie przestrzeń, świadomi, że zbliża się dzień Syna Człowieczego, który będzie dniem naszego sądu. Jezus wzywa każdą i każdego z nas: „Czuwajcie więc, bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie” (Mt 24,42).
Jak mamy się przygotować na to powtórne przyjście Pana? Jakiej czujności i gotowości potrzebujemy w okresie Adwentu? Chodzi o to, by każdego dnia żyć dla Boga! Modląc się, rozważając Pismo Święte i przyjmując łaskę miłosierdzia w sakramencie pokuty, możemy codziennie chodzić „Jego ścieżkami” i otwierać się coraz bardziej na Boga, który jest i który przychodzi!
W Adwencie nie przygotowujemy się jedynie do obchodów wydarzenia, które miało miejsce w przeszłości – przyjścia Jezusa na świat dwa tysiące lat temu. Pragniemy, by przyszedł On do naszych serc już dzisiaj. Dlatego w adwentowe dni wołamy: „Marana tha… Przyjdź, Panie Jezu” (Ap 22,20). Niech to wołanie rozbrzmiewa w naszych sercach.
Święty Jan Paweł II, stojąc niegdyś przed obliczem Jasnogórskiej Pani, wyjaśnił znaczenie słowa „czuwam”:
„Czuwam – to znaczy, że staram się być człowiekiem sumienia. Że tego sumienia nie zagłuszam, nie zniekształcam. Nazywam po imieniu dobro i zło, a nie zamazuję. Wypracowuję w sobie dobro, a ze zła staram się poprawić, przezwyciężyć je w sobie (…) Czuwam – to znaczy dalej: dostrzegam drugiego. Nie zamykam się w sobie, w ciasnym podwórku własnych interesów” (por. rozważania Jana Pawła II przed Apelem Jasnogórskim, 18 czerwca 1983).
W świetle tych słów świętego papieża zapytajmy siebie samych: Czy nasze życie jest czuwaniem? Czy jesteśmy ludźmi sumienia? Czy dostrzegamy potrzebujących, wykluczonych? Na te proste pytania trzeba dać jasne, przekonujące odpowiedzi, które mają rangę świadectwa!
7. Drodzy Diecezjanie! Wraz z Adwentem w wielu parafiach naszej archidiecezji rozpoczyna się wizyta duszpasterska zwana „kolędą”. Jej treścią jest przede wszystkim wspólna modlitwa, błogosławieństwo rodzin, mieszkań i domów, a także rozmowa. Niech przedmiotem tej rozmowy stanie się temat nowego roku duszpasterskiego: „Idźcie i głoście”, czyli sprawa zaangażowania wszystkich parafian w dzieło ewangelizacji, w tym także w realizację wskazań II Synodu Kościoła katowickiego.
Błogosławieństwo, które wnoszą do Waszych rodzin Wasi duszpasterze, pragnę wesprzeć znakiem pasterskiego błogosławieństwa i dziś je wypowiedzieć:
Niech Was i Wasze rodziny błogosławi Bóg Ojciec i Syn, i Duch Święty!
† Wiktor Skworc
ARCYBISKUP METROPOLITA
KATOWICKI
Kamera
Dołącz do nas !
Msza św. gregoriańska
Wczoraj-Dziś
Wirtualna wycieczka do Bazyliki Grobu Pańskiego w Jerozolimie
Listy, komunikaty
- KOMUNIKAT METROPOLITY KATOWICKIEGO O PIELGRZYMCE KOBIET I DZIEWCZĄT DO PIEKAR ŚLĄSKICH
- KOMUNIKAT METROPOLITY KATOWICKIEGO PRZED UROCZYSTOŚCIAMI BOŻEGO CIAŁA I SETNEJ ROCZNICY POWROTU GÓRNEGO ŚLĄSKA DO POLSKI
- ZAPROSZENIE NA PIELGRZYMKĘ MĘŻCZYZN I MŁODZIEŃCÓW DO SANKTUARIUM MATKI SPRAWIEDLIWOŚCI I MIŁOŚCI SPOŁECZNEJ W PIEKARACH ŚL.
- KOMUNIKAT METROPOLITY KATOWICKIEGO W ZWIĄZKU Z ORGANIZACJĄ KONSULTACJI SYNODALNYCH W PARAFIACH ARCHIDIECEZJI
- WEZWANIE ARCYBISKUPA KATOWICKIEGO DO MODLITWY W ZWIĄZKU Z KATASTROFĄ W KOPALNI PNIÓWEK W PAWŁOWICACH SLĄSKICH
